Zderzenie z realnym mowieniem i lekki niesmak

Ja walczę od roku, że poprawić angielski. Mam konwersacje, normalny kurs, słucham angielskiego (kiepsko z samym słuchaniem), oglądam filmy z angielskimi napisami. Jestem gdzieś między B1 a B2. Gramatykę nawet całkiem mam ok, jak na ten poziom. Co z tego jak wciąż (wciąż!!!) z mówieniem kiepsko. Też rozmawiam trochę przez skype ale dopiero zaczęłam, więc to było kilka godzin. Ale i te konwersacje mam, echh... Mówię nieskładnie, chcę powiedzieć na raz za dużo i się totalnie plączę. Zaczynam przekombinowywać z czasami, chciałabym być hiperpoprawna, a wychodzi... Zdarza mi się powiedzieć coś w stylu - childrenS. Głupie błędy, ale potem chciałabym bić głową w ścianę. Ale powiem Ci paradoks, ponieważ rozmawiam przez skype wymiennie - tzn pół na pół polski-angielski - te osoby robią koszmarne błędy w polskim, ale cierpliwie poprawiam lub nie, istotne, że mówią. I wcale mnie to nie nakręca, żeby myśleć o nich ŹLE. Nie wiem dlaczego zakładam, że w analogicznej sytuacji ktoś myśli źle o moim angielskim... Tzn. wiem.... nie znać angielskiego w dzisiejszych czasach to jednak chyba megawstyd, a znać polski (nawet liźnięty) między mandaryńskim, koreańskim czy innym to powód do dumy...

Bardzo ważny jest TEMAT na który rozmawiasz i słownictwo. Dobrze jest się przygotować na tematy rozmowy, bo w większości mówimy o tym samym nie zdając sobie z tego sprawy.
Miałem okazję pracować jako tłumacz w kancelarii prawniczej w Dublinie i te tematy w miarę miałem opanowane. Parę razy jednak wysłano mnie do pomocy przy konsultacji medycznej i do dzisiaj to pamiętam.,... to była totalna porażka. Nawet poprosiłem żeby mnie więcej nie posyłali do tego typu zadań. Mój zasób słownictwa w tym temacie był tak mały, że dla odbiorcy wyglądałem jak basic english...
Tak wiec dobrze jest przygotować,a wtedy mało co cię zaskoczy. Z twoim rozmówcą pewno rozmawiałeś na tematy, których nigdy nie poruszaliście na Skypie.

Moim zdaniem wszystko zalezy od praktyki i zasobnosci naszego slownictwa - 10% z 50.000 czy 100.000 - slow i zwrotow to juz jest pokazny zasob. W Londynie mi sie fajnie z ludzmi rozmawia bo dla co drugiego mieszkanca Londynu - jezyk angielski tez jest drugim jezykiem i tacy rozmowcy wiedza jaki wysilek i pracy potrzeba aby opanowac jezyk obcy.

Dzisiaj podchmielona Angielka, wyczula moj dziwny akcent i pytala mi sie skad jestem, mowie ze wschodniego Londynu...
i przestala mnie molestowac o narodowosc.

Nie ma sie co przejmowac jak sie mowi tylko mowic, mowic, mowic.

Piotrze słuszna uwaga - mówić. Jednak gdy jestem u siebie i ani Angielek, ani Anglików, ani innych użytkowników angielskiego nie ma w około, pozostaje dużo uczyć się prawie na pamięć, ćwiczyć na głos wyrazy zdania tak by nie były one czytane mówione po polsku mimo iż są towyrazy zdania angielskie.

W takiej sytuacji eTutor jest dobrym przyjacielem.

I trzeba mówić po angielsku samemu do lustra ( Twoją dobra rada).
To co napisał halkins jest ważne.

Michal dzieki! Na poczatku mojego pobytu w Wielkiej Brytanii - najbardziej denerwowala mnie jedna rzecz, ze chcialem cos powiedziec a nie znalem slowa lub zwrotu. Teraz jakbym mial sie uczyc od nowa jakiegos jezyka obcego, to mniej na poczatku uczylbym sie rzadkich slow a wiecej calych zwrotow.

Dla mnie pierwszych kilkadziesiąt długich konwersacji z cudzoziemcami to był duży problem. Brakowało mi słów i nie wiedziałam, jak poprawnie zbudować zdanie - a koncentrowałam się na poprawności, a nie na tym, żeby się wypowiedzieć. Mój angielski kompletnie zardzewiał od czasów szkoły średniej, gdzie ledwo opanowałam go do poziomu mocnego B1, a lektoraty na uczelni to był śmiech na sali. Ale jakoś przygotowałam się do PET (Speaking poszedł mi najgorzej), który był wymagany na zakończenie lektoratów, i to mnie jakoś zmobilizowało do używania języka - no bo mam już papier, że COŚ tam umiem. Dlatego zaczęłam próbować rozmawiać.
Z czasem nabrałam biegłości, to zajęło mi kilka lat używania języka (nigdzie się go w tym czasie nie uczyłam w usystematyzowany sposób, ale miałam chłopaka ze Szwajcarii) i teraz nadal robię głupie błędy (mouses) i mieszam czasy, ale... nikt o to nie dba. Porozumiewam się swobodnie (poziom obecny: B2/C1), a inni ludzie nawet mój angielski chwalą. W Polsce kładzie się paraliżujący nacisk na poprawność i w ogóle nie uczy mówienia, a mówić trzeba odkąd się da radę wypowiedzieć dwa niepełne zdania na krzyż.